SMOLEŃSK

Już w nadchodzący weekend na terenie całego UK odbędzie się brytyjska premiera najnowszego dzieła Antoniego Krauzego “Smoleńsk”. Pokazy od 23 do 30 wrzęsnia odbędą się w kilkudziesieciu kinach sieci Cineworld.
KINO SWIAT
przedstawia
film w reżyserii Antoniego KrauzeSMOLEŃSK

W kinach od 9 września 2016
Czas trwania: 120 min Produkcja: Polska 2016
Dystrybucja w Polsce: Kino Świat Sp. z o.o.
ul. Belwederska 20/22, 00-762 Warszawa, tel. (22) 840-68-01
PR: Małgorzata Borychowska – malgorzata.borychowska@kinoswiat.pl;
Tomasz Jawor – tomasz.jawor@kinoswiat.pl;
Materiały prasowe: http://kinoswiat.pl/biuro-prasowe hasło: kino
OBSADA
Nina – beata fido
mateusz – Maciej Półtorak
generałowa – Aldona struzik
prezydent – lech Łotocki
prezydentowa – ewa DAłkowska
red – redbad Klijnstra
dyplomata – jerzy zelnik
matka niny – halina łabonarska
wdowa 1 –dominika figurska
profesor N. – marek Probosz
prezydent gruzji – hubert zduniaK

TWÓRCY FILMU

REŻYSERIA – Antoni krauze
SCENARIUSZ – tomasz łysiak, Antoni krauze, maciej pawlicki, marcin wolski
ZDJĘCIA – michał Pakulski
SCENOGRAFIA – michał sulkiewicz
MUZYKA – michał lorenc
KOSTIUMY – małgorzata gwiazdecka
MONTAŻ – miłosz janiec
DŹWIĘK – sebastian brański, michał muzyka, zbigniew malecki
casting – hanna bieniuszewicz
efekty komputerowe – Piotr Pawłowski, zbigniew M. dowgiałło
PRODUCENt – maciej pawlickI/picaresque
DYSTRYBUCJA W POLSCE – KINO ŚWIAT

KRÓTKO O FILMIE

Antoni Krauze, twórca wielokrotnie nagrodzonego dramatu historycznego „Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł”, odsłania kulisy tragedii, która wstrząsnęła całą Polską. Poruszającą muzykę do filmu skomponował Michał Lorenc, autor oprawy dźwiękowej takich produkcji, jak: „Poznań 56”, „Historia Roja”, „Przedwiośnie” i „Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł”.
10 kwietnia 2010 roku rządowy samolot Tupolew 154 z Prezydentem RP Lechem Kaczyńskim i towarzyszącymi mu 95 osobami – członkami oficjalnej delegacji zmierzającej do Katynia – ulega katastrofie w Smoleńsku. Wszyscy pasażerowie giną na miejscu. Tragedia wywołuje ogromne poruszenie w Polsce i na świecie. Nina (Beata Fido) – dziennikarka pracująca dla dużej, komercyjnej stacji telewizyjnej – próbuje dowiedzieć się, jakie były powody katastrofy. Tropy prowadzą między innymi do dramatycznej wyprawy Lecha Kaczyńskiego do ogarniętej wojną Gruzji, której celem było powstrzymanie inwazji wojsk rosyjskich na Tbilisi w sierpniu 2008 roku. Z każdą kolejną godziną dziennikarskiego śledztwa Nina przekonuje się, że prawda jest o wiele bardziej złożona, niż mogłoby się na pierwszy rzut oka wydawać…
„Tragedia smoleńska stała się najważniejszym wydarzeniem w III RP, najtragiczniejszą chwilą w polskiej historii od czasu II wojny światowej.  Stała się wydarzeniem, które wpływa na los dzisiejszej Polski i życie Polaków w sposób niebywale silny. Które nas podzieliło bardzo głęboko. Dlatego próba zmierzenia się z tym tematem jest nie tylko wielkim wyzwaniem, ale i obywatelskim obowiązkiem twórcy.”
Antoni Krauze, reżyser

Fot. Picaresque
„SPADŁ SAMOLOT Z PREZYDENTEM…”

10 kwietnia 2010 roku delegacja polska z Prezydentem RP udała się do Katynia, by oddać hołd tysiącom polskich oficerów – ofiarom zbrodni ludobójstwa – zamordowanych strzałem w tył głowy przez sowieckich oprawców dokładnie 70 lat wcześniej. Na pokład samolotu Tu-154M przydzielonego do 36 Specjalnego Pułku Lotnictwa Transportowego weszło 96 osób, dla których ponad podziałami politycznymi sytuowały się hasła Bóg-Honor-Ojczyzna. Dzień wcześniej większa grupa wyruszyła do Katynia pociągiem.

Samolot wystartował o godz. 7:23. Półtorej godziny później w większości polskich domów rozegrała się podobna scena. Sobota. Czas rodzinnego śniadania, spokojny poranek. Nastawione radio, telewizor. Nagle cisza. Urwany głos. Przerwana audycja. Wyczuwalna konsternacja po drugiej stronie. I komunikat o wypadku samolotu prezydenckiego. „Spadł samolot z Prezydentem na pokładzie, nie wiadomo, czy ktoś przeżył”.

Nie wierzymy. Takie rzeczy nie zdarzają się! Nie samolot z Prezydentem, jego małżonką i 94 osobami towarzyszącymi! Nie w Rosji! Nie w rocznicę zbrodni katyńskiej! To nie może być aż tak przewrotne, to musi być jakaś pomyłka… Raz jeden pojawiła się informacja, że trzy osoby przeżyły, nigdy więcej nie powtórzona. Zamieramy przed telewizorami. Dzwonimy do przyjaciół i znajomych. Sami odbieramy telefony…

O 8:41 na płycie lotniska Siewiernoje na delegację prezydencką czekało 19 osób. Nagle rozległo się kilka huków i zapadła cisza. Widziano słupy ognia unoszące się z silników. Zebrani zamarli. Dopiero po chwili ktoś ruszył w kierunku rozbitego samolotu. Potem powiadomiono Premiera, Marszałka Sejmu i Ministra Spraw Zagranicznych.

W katastrofie rządowego Tu-154M, w którym leciała polska delegacja, zginęło w sumie 96 osób – m.in. prezydencka para, ostatni Prezydent RP na uchodźstwie – Ryszard Kaczorowski, wicemarszałkowie Sejmu i Senatu, grupa parlamentarzystów, dowódcy wszystkich rodzajów Sił Zbrojnych RP, pracownicy Kancelarii Prezydenta, szefowie instytucji państwowych i kościelnych, przedstawiciele ministerstw, organizacji kombatanckich i społecznych oraz Rodzin Katyńskich, a także osoby towarzyszące.

WIELKA TRAGEDIA

W czasie wielkich nieszczęść ludzie zbierają się, aby wspólnie przeżywać ból. Tak było i tym razem. Krakowskie Przedmieście w Warszawie stało się miejscem spontanicznej manifestacji żałoby. Żałobnicy już od rana pojawiali się przed Pałacem Prezydenckim, stawiali znicze i kładli kwiaty. Licznie zgromadzeni towarzyszyli też konduktom żałobnym – najpierw Lecha Kaczyńskiego, potem Marii Kaczyńskiej i pozostałych ofiar przewożonych z lotniska Okęcie. Trumny pary prezydenckiej zostały wystawione w pałacu, gdzie można było składać hołd. Z tej okazji skorzystało aż 180 tys. osób. To niesamowita liczba. Ludzie stali w kolejce po 16 godzin dla minuty pożegnania i modlitwy. Przyjeżdżali ze wszystkich stron Polski, a nawet świata.

Często słyszało się słowa, że z tej ogromnej tragedii wyniknie dobro dla wspólnoty. Socjologowie odnotowali wzrost religijności. Ludzie przychodzili na warszawski Torwar, gdzie wystawiono trumny przed ostatnią drogą. Modlili się wspólnie na Krakowskim Przedmieściu przy krzyżu przyniesionym przez harcerzy 15 kwietnia. Uczestniczyli w mszach żałobnych i pogrzebach. Przeżywali nawrócenia. Zwyczaj uczestniczenia we mszy św. w intencji ofiar katastrofy z marszem pod Pałac Prezydencki 10 dnia każdego miesiąca utrzymał się do dziś.

SYLWETKI PARY PREZYDENCKIEJ

Lech Aleksander Kaczyński (1949-2010)

Brat bliźniak Jarosława Kaczyńskiego. Od urodzenia związany z Warszawą. Matka, w czasie okupacji sanitariuszka w Szarych Szeregach, po wojnie pracowała jako nauczycielka języka polskiego w szkołach średnich i na Uniwersytecie Warszawskim. Ojciec, żołnierz AK i uczestnik Powstania Warszawskiego, z wykształcenia był inżynierem, wykładowcą na Politechnice Warszawskiej.

Po studiach na Wydziale Prawa i Administracji UW, Lech Kaczyński rozpoczął pracę naukową na Uniwersytecie Gdańskim, poświęcając się prawu pracy. Zdobywał kolejne stopnie naukowe (1980 – doktorat, 1990 – habilitacja), angażując się w działalność opozycyjną. Został członkiem Wolnych Związków Zawodowych oraz współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników. Prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z zakresu prawa pracy i historii. Publikował w niezależnym „Robotniku Wybrzeża”, kolportował pisma „Robotnik” i „Biuletyn Informacyjny KSS KOR”.

W sierpniu 1980 roku został doradcą Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, jako znawca prawa pracy współtworzył zapisy Porozumienia Gdańskiego oraz statut „Solidarności”. Kierował Biurem Interwencyjnym oraz Biurem Analiz Bieżących Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego „S”. W stanie wojennym był internowany.

Po zwolnieniu, w października 1982 roku, wrócił do działalności związkowej, pozostając członkiem podziemnych władz „Solidarności”. W 1988 roku brał udział w rozmowach opozycji z przedstawicielami władz, a następnie uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Został powołany do Komitetu Obywatelskiego przy Lechu Wałęsie. Startował w wyborach parlamentarnych 4 czerwca 1989 roku, zdobywając mandat senatora ziemi gdańskiej.

W niepodległej Polsce pełnił wiele funkcji i piastował szereg urzędów (m.in. był wiceprzewodniczącym NSZZ „Solidarność”, posłem na Sejm z listy Porozumienia Centrum, ministrem stanu ds. bezpieczeństwa w Kancelarii Prezydenta RP oraz sprawował urząd Prezesa NIK).

Po kilku latach przerwy, kiedy zajmował się nauką, w 2000 roku powrócił do polityki na stanowisko Ministra Sprawiedliwości i Prokuratora Generalnego w rządzie Jerzego Buzka. W 2001 roku stanął na czele Komitetu Krajowego Prawa i Sprawiedliwości, nowej partii prawicowej, którą współtworzył z bratem Jarosławem, a w 2002 roku wygrał wybory na urząd Prezydenta Warszawy, który pełnił do czasu wyborów prezydenckich. Przysięgę przed Zgromadzeniem Narodowym złożył 23 grudnia 2005 roku.

Zaprzysiężony na Prezydenta wyznaczył sobie bardzo konkretne cele. Podstawowy to budowa i umacnianie suwerenności państwa i narodu, a zatem działanie w imię polskiej racji stanu. Podstawą rozeznania tejże musiała być analiza polskiej przeszłości w imię zasady, że tylko prawda nas wyzwoli i tylko ona może być trwałym fundamentem wszelkiej polityki zarówno wewnętrznej jak i zagranicznej. Drugim fundamentem stała się solidarność. Solidarność zarówno w relacjach z innymi krajami, jak i w stosunkach między Polakami. W żadnym z tych dwóch wypadków nie było to puste hasło. 12 sierpnia 2008 na wiecu w Tbilisi, w czasie kiedy Rosja zaatakowała Gruzję, mówił w imieniu innych przywódców: „Jesteśmy tutaj, żeby wyrazić całkowitą solidarność. Jesteśmy prezydentami pięciu państw: Polski, Ukrainy, Estonii, Łotwy i Litwy. Jesteśmy po to, żeby podjąć walkę.”

10 kwietnia 2010 roku Lech Kaczyński zginął w katastrofie smoleńskiej.

Maria Kaczyńska, z domu Mackiewicz (1942-2010)

Żona Prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Pierwsza dama Rzeczypospolitej Polskiej od 23 grudnia 2005 roku do 10 kwietnia 2010.

Rodzina Mackiewiczów pochodziła z Wileńszczyzny i została mocno doświadczona w czasie II Wojny Światowej: ojciec Pani Marii walczył w Okręgu Wilno Armii Krajowej, a w 1949 roku trafił do więzienia z pięcioletnim wyrokiem za działalność w podziemiu. Jeden z jego braci należał do II Korpusu armii gen. Władysława Andersa, zaś drugi był ofiarą zbrodni katyńskiej.

Po ukończeniu studiów ekonomicznych Maria Kaczyńska podjęła pracę naukową w Instytucie Morskim w Gdańsku. Lecha Kaczyńskiego poznała w 1976 roku. Dwa lata później pobrali się. Z racji działalności opozycyjnej męża, pozostawała pod nadzorem SB. Po urodzeniu córki Marty w 1980 roku, nie powróciła do pracy zawodowej, zarabiała jako korepetytorka i tłumaczka (znała cztery języki), redagowała też artykuły męża do wydawnictw drugiego obiegu.

Jako Pierwsza Dama podjęła szereg działań wspierających instytucje charytatywne oraz ogólnopolskie i światowe akcje dobroczynne (np. w ramach UNICEF czy Światowej Organizacji Zdrowia). Zabierała głos w ważnych debatach społecznych (m.in. podpisała się pod apelem kobiet mediów do parlamentarzystów o pozostawienie bez zmian zapisu konstytucji w dziedzinie ochrony życia). Działała na rzecz profilaktyki zdrowotnej (głównie onkologicznej) kobiet w Polsce i Europie Środkowej. Angażowała się w kwestie poprawy sytuacji osób niepełnosprawnych w Polsce oraz zapobiegania krzywdzeniu i wykorzystywaniu dzieci. Bliskie jej były też problemy ochrony środowiska.

Marię Kaczyńską doceniono „za wrażliwość ponad podziałami” (nagroda „Super Wiktor 2007”). Otrzymała też tytuł i statuetkę „Człowiek Otwartego Serca”, przyznawaną przez Kapitułę Stowarzyszenia Osób i Dzieci Niepełnosprawnych „Pomocna Dłoń”. W 2008 roku Prezydentową uhonorowano „Bursztynową Różą” – wyróżnieniem przyznawanym w uznaniu za działalność charytatywną pod hasłem „Miej serce i patrzaj w serce – przeciw obojętności”. Poza aktywnością społeczną Maria Kaczyńska wykonywała obowiązki polityczne. Uczestniczyła jako Specjalny Wysłannik Prezydenta RP w wielu uroczystościach międzynarodowych.

Zginęła 10 kwietnia 2010 roku w katastrofie lotniczej pod Smoleńskiem. Została pochowana wraz mężem w bazylice archikatedralnej św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie, w krypcie pod Wieżą Srebrnych Dzwonów na Wawelu.

„Za wybitne zasługi w służbie państwu i społeczeństwu” została pośmiertnie odznaczona Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.

ROZMOWA REŻYSEREM, ANTONIM KRAUZE

Kiedy pan postanowił podjąć się realizacji filmu o tragedii Smoleńskiej?

Po konferencji prasowej MAK 12 stycznia 2011 roku. Powiedziano na niej, że katastrofa była winą pilotów, którzy zeszli za nisko pod wpływem nacisków generała Błasika, dowódcy sił powietrznych RP. Wkrótce po konferencji okazało się, że Instytut Ekspertyz Sądowych w Krakowie odnalazł na nagraniu z tzw. czarnej skrzynki komendę dowódcy Tupolewa Arkadiusza Protasiuka komendę „odchodzimy na drugie zejście”. Przedtem ta informacja była ukrywana. W tym samym czasie trwała promocja mojego poprzedniego filmu „Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł”. Zostałem w związku z nią zaproszony do studia telewizji TVN i na pytanie, nad czym teraz opracuję, odparłem, że myślę o filmie na temat tego, co wydarzyło się w Smoleńsku. Wyjaśniłem, co w tej sprawie jest dla mnie zdumiewające, ważne. „Smoleńsk” nie jest „zwykłym filmem” w mojej karierze. Starałem się możliwie jak najdokładniej pokazać, co wydarzyło się 10 kwietnia 2010 roku.

Jak wyglądały prace nad scenariuszem „Smoleńska”?

Ponad rok zbierałem informacje na temat tamtych wydarzeń. Nad scenariuszem pracował najpierw Marcin Wolski, potem dołączyli do niego Tomasz Łysiak, producent Maciej Pawlicki, a na końcu ja. Moja rola polegała na tym, że zebrać wszystkie elementy w całość. Z racji mojego doświadczenia najlepiej zdawałem sobie sprawę, jakie najlepiej zbudować sceny, obrazy, dialogi.

Zdecydował się pan na formułę śledztwa dziennikarskiego. Główną bohaterką filmu jest reporterka Nina.

To rozwiązanie podpowiedziało życie. Tematem tragedii Smoleńskiej zainteresowały się odważne kobiety. Pierwsza była Ewa Stankiewicz, która jeszcze w kwietniu 2010 roku pracowała z kamerą na Krakowskim Przedmieściu i rejestrowała to, co tam się działo. Potem pojawiły się inne dziennikarki. Główna bohaterka „Smoleńska” Nina pracuje w stacji telewizyjnej, która od początku wie, co się wydarzyło na lotnisku Siewernyj 10 kwietnia, ale ukrywa to. Bohaterka metodą prób i błędów dociera do zatajonych informacji. Scenariusz był gotowy w 2013 roku, potem ulegał niewielkim zmianom.

Zdjęcia rozpoczął pan w kwietniu tego samego roku.

Pracowaliśmy na niedziałającym już lotnisku w Białej Podlaskiej. Jest ono pod wieloma względami zbliżone do Siewernyj, między innymi długością pasa startowego oraz otoczeniem. [Nie chcieliśmy czekać, bo zależało nam na zrobieniu zdjęć o takiej samej porze roku.]

Czy tam też nakręciliście państwo scenę katastrofy?

Nie. Scenografowie znaleźli plener niedaleko Warszawy.

Część akcji filmu rozgrywa się na pokładzie rządowego Tupolewa. Jak powstała ta scenografia?

Wybudowaliśmy replikę Tu-154 na hali w warszawskiej WFDiF. Na lotnisku wojskowym w Mińsku Mazowieckim stoi drugi Tupolew, niemal identyczny jak ten, który rozbił się w Smoleńsku. Inny jest tylko numer boczny – 102, a nie 101. Myślałem, że będziemy mogli zrobić zdjęcia na pokładzie tego samolotu, jednak nie dostaliśmy zgody. Wpuszczono nas tylko na chwilę, abyśmy nakręcili zbliżenia kokpitu.

Za zdjęcia do filmu odpowiada Michał Pakulski. Jak doszło do tej współpracy?

Gdy szukałem operatora trafiłem na informację, że Michał Pakulski wygrał nagrodę za najlepsze zdjęcia do polskiego filmu na ważnym festiwalu Camerimage. Zaproponowałem mu współpracę i zgodził się. Podziwiam go za umiejętności operatorskie, ale przede wszystkim jestem mu wdzięczny za lojalność. Między okresami zdjęciowymi były długie przerwy, Michał był cały czas do dyspozycji.

Dlaczego zdecydowaliście się na styl paradokumentalny?

Od początku chcieliśmy włączyć do „Smoleńska” materiały dokumentalne i nie chcieliśmy, żeby odstawały od reszty. Te pierwsze były nam potrzebne, bo nawet przy ogromnym budżecie nie zebralibyśmy tłumu statystów, aby nakręcić scenę dziejącą się 10 kwietnia pod Pałacem Prezydencki. W trakcie pracy nad filmem dokręciliśmy na Krakowskim Przedmieściu tylko zbliżenia na naszych fikcyjnych bohaterów. Michał Pakulski czuwał nad połączeniem materiałów i ogromnie podniósł jakość zdjęć telewizyjnych, które stanowią prawie trzydzieści procent filmu.

W tle słychać muzykę Michała Lorenca, jednego z najbardziej znanych polskich kompozytorów, z którym współpracował pan przy „Czarnym czwartku”.

Michał wymyślił coś imponującego i zaskakującego. Film otwiera temat muzyczny przypominający „Bolero” Ravela, rozwija się i „kręci” w niesamowity sposób. To będzie niespodzianka dla widzów.

Ninę gra Beata Fido. To jej pierwsza duża rola w kinie. Dlaczego wybrał pan właśnie ją?

Nie znałem jej wcześniej. Zaprosiłem ja na zdjęcia próbne dzięki mojej żonie Joannie, która poznała ją na festiwalu filmów krótkometrażowych w Krakowie. W gronie przyjaciół opowiadała, że kompletuję właśnie obsadę „Smoleńska”. Beata wyraziła chęć zagrania u mnie. Podczas zdjęć próbnych ujęła mnie swoją odwagą i dynamicznością. Bez trudu kojarzyła mi się z dziennikarkami, które są wstanie zadać przed kamerą nawet najtrudniejsze pytanie. Wypadała też niezwykle wiarygodnie w sekwencji filmu, która dzieje się w Chicago. Zna tamte realia, świetnie mówi po angielsku. Takie detale są istotne.

Nina to bohaterka pozytywna, są też postacie negatywne, które grają Redbad Klijnstra i Jerzy Zelnik.

Szukając odtwórców tych ról chciałem uniknąć oczywistości. Chciałem, aby łajdaków grali aktorzy, którzy wzbudzają sympatię widzów. Przedstawiłem swoją koncepcję Redbadowi i Jerzemu. Zrozumieli ją i zaakceptowali.

Cały czas mówimy o postaciach fikcyjnych, a w „Smoleńsku” pojawia się też para prezydencka, Lech i Maria Kaczyńscy. Jakim tropem obsadowym szedł pan w tym przypadku?

Pomyślałem, że warunki fizyczne są mniej istotne niż umiejętność stworzenia dobrej, ciekawej postaci. Ewa Dałkowska od początku była kandydatką do roli Marii Kaczyńskiej. Znała osobiście panią prezydentową, wiedziałem, że świetnie ją zagra. To Ewa podpowiedziała mi, żebym pomyślał o zatrudnieniu Lecha Łotockiego. Gdy się do niego zwróciłem z propozycją zagrania w „Smoleńsku” przypomniał mi, że przed ponad czterdziestu laty brał udział w zdjęciach próbnych do mojego debiutu kinowego „Palec boży”. Przegrał je wtedy z Marianem Opanią. Powiedział mi, że dopiero po wyjściu z wytwórni zdał sobie sprawę, jak powinien zagrać. Pomyślałem, że może nasze ponowne spotkanie to nomen omen palec boży… Zaprosiłem go na spotkanie i dałem do zagrania scenę przemówienia Lecha Kaczyńskiego w Tbilisi. Był wyśmienity – charyzmatyczny, odważny. Z miejsca zaproponowałem mu tę rolę.

TWÓRCY

ANTONI KRAUZE

Urodził się w 1940 roku w Warszawie. Studiował w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych i na wydziale reżyserii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej i Filmowej w Lodzi. Reżyser i scenarzysta.
Był aktorem Studenckiego Teatru Satyryków (Teatr STS). Asystent Krzysztofa Zanussiego na planie filmu „Struktura kryształu”.
Reżyser filmów fabularnych, dokumentalnych i filmowych portretów instytucji i osób ze świata kultury (Piwnica pod Baranami Piotra Skrzyneckiego, STS, Jan Zachwatowicz, Wisława Szymborska, Janusz Morgenstern). Laureat wielu nagród na festiwalach krajowych i zagranicznych, Jego poprzedni film “Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł” zdobył nagrodę krytyków FIPRESCI na festiwalu w Montrealu, Wyróżnienie Specjalne Jury na festiwalu w Gdyni, nagrodę dla najlepszego filmu na Festiwalu Polskich Filmów w Moskwie („WISŁA”).

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2011 – „Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł”
1995 – „Akwarium”
1988 – „Dziewczynka z hotelu Excelsior”
1982 – „Prognoza pogody”
1979 – „Podróż do Arabii”
1975 – „Strach”
1972 – „Palec boży”
1969 – „Monidło”

MICHAŁ PAKULSKI – ZDJĘCIA

Ukończył wydział operatorski w Szkole Filmowej w Łodzi. Jest autorem zdjęć do filmów fabularnych, dokumentalnych oraz seriali. W 2012 roku za „Zabić bobra” Jana Jakuba Kolskiego otrzymał najważniejszą nagrodę przyznawaną operatorom – Złotą Żabę w Konkursie Filmów Polskich na festiwalu Camerimage.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2013 – „Salon sióstr W.” (film dokumentalny)
2012 – „Zabić bobra”
2005 – „Wielki wóz” (w „Solidarność, Solidarność…”)

MICHAŁ LORENC – MUZYKA

Urodził się w 1955 roku. W filmie zadebiutował muzyką do „Przyjaciół” Andrzeja Kostenki. Regularną współpracę z filmem rozpoczął z Maciejem Dejczerem, który powierzył mu w 1989 roku zadanie napisania muzyki do filmu „300 mil do nieba”. Za tę ścieżkę dźwiękową otrzymał nominację do nagrody dla Europejskiego Kompozytora Roku. Jest też trzykrotnym laureatem nagrody za najlepszą muzykę na festiwalu w Gdyni: do „Psów” Władysława Pasikowskiego, „Prowokatora” Krzysztofa Langa, „Bandyty” Macieja Dejczera. Ma na swoim koncie udany epizod kompozytorski w Hollywood – napisał muzykę do thrillera „Krew i wino” Bruce’a Beresforda.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2016 – „Historia Roja”
2014 – „Matka”
2011 – „Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł”
2011 – „W imieniu diabła”
2010 – „Różyczka”
2008 – „Cztery noce z Anną”
2007 – „Wino truskawkowe”
2001 – „Przedwiośnie”
1998 – „Amok”
1998 – „Zabić Sekala”
1998 – „Złoto dezerterów”
1997 – „Bandyta”
1996 – „Poznań 56”
1995 – „Prowokator”
1992 – „Psy”
1991 – „Ferdydurke”
1991 – „Kroll”
1989 – „300 mil do nieba”
1989 – „Bal na dworcu w Koluszkach”

MACIEJ PAWLICKI – PRODUCENT, SCENARZYSTA

Urodził się w 1959 roku w Łodzi. Jest reżyserem, scenarzystą i producentem filmowym oraz telewizyjnym. Pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Film”, dyrektora programowego kanału RTL7, a także dyrektora TVP1.

Filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2016 – „Śmiertelne życie” (film dokumentalny)
2016 – „Upolowani” (film dokumentalny)
2007 – „Życie za życie” (film dokumentalny)
1995 – „100 lat w kinie” (film dokumentalny)
AKTORZY

BEATA FIDO – NINA

Urodziła się w 1967 roku w Krakowie. W 1990 roku skończyła wydział aktorski w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, a rok później wyjechała do USA. W 1996 roku zdobyła nagrodę Theather Excellence Award za rolę w sztuce „Beast on the Moon”. Po powrocie do kraju w 2000 roku występowała w najpopularniejszych polskich serialach („M jak Miłość”, „Na Wspólnej”, „Plebania”), a także w filmach fabularnych.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2014-2016 – „Barwy szczęścia” (serial telewizyjny)
2013 – „Blondynka” (serial telewizyjny)
2010 – „Matka Teresa od kotów”
2009 – „Popiełuszko. Wolność jest w nas”
2007 – „Ekipa” (serial telewizyjny)
2006 – „Szatan z siódmej klasy” (serial telewizyjny)
2003 – „Na Wspólnej” (serial telewizyjny)
2001 – „Kameleon” (serial telewizyjny)

MACIEJ PÓŁTORAK – MATEUSZ

Urodził się w 1982 roku w Krakowie, gdzie ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną. Jest aktorem telewizyjnym, filmowym i teatralnym. Występuje w Piwnicy pod Baranami oraz w częstochowskim Teatrze im. Adama Mickiewicza.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2009-2016 – „Blondynka” (serial telewizyjny)
2011 – „Czarny czwartek. Janek Wiśniewski padł”
2010 – „Heniek”
2004 – „Karol. Człowiek, który został papieżem”

ALDONA STRUZIK – GENERAŁOWA

Urodziła się w 1964 roku. Po ukończeniu studiów w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we Wrocławiu, związała się z miejscowymi scenami – Teatrem Współczesnym, a następnie Teatrem Polskim. Wystąpiła w kilkunastu spektaklach Teatru Telewizji, często pojawia się też w popularnych serialach.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2013 – „Biegnij, chłopcze, biegnij”
2013 – „Głęboka woda 2” (serial telewizyjny)
2012 – „Yuma”
2011-2013 – „Galeria” (serial telewizyjny)
2004-2016 – „Pierwsza miłość” (serial telewizyjny)

LECH ŁOTOCKI – PREZYDENT

Urodził się w 1947 roku w Poznaniu. Ukończył wydział aktorski w Szkole Filmowej w Łodzi. Przez ponad 20 lat był związany z teatrami w rodzinnym Poznaniu: Teatrem Dramatycznym, Teatrem Nowym, Teatrem Polskim. Od 1996 roku gra w Teatrze Rozmaitości w Warszawie. Pierwszym tytułem w jego filmografii jest „Walkower” Jerzego Skolimowskiego, u którego zagrał po latach w „11 minutach”. Wystąpił też w filmach Roberta Glińskiego, Krzysztofa Zanussiego, Krzysztofa Skoniecznego, Grzegorza Jarzyny, Filipa Bajona. Lech Łotocki gra także w serialach, między innymi w „Na dobre i na złe”, „Kryminalnych”, „Prawie Agaty”.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2016 – „Zjednoczone stany miłości”
2015 – „11 minut”
2015 – „Hiszpanka”
2014 – „Bogowie”
2014 – „Hardkor Disko”
2014 – „Kamienie na szaniec”
2014 – „Między nami dobrze jest”
2013 – „Heavy Mental”
2013 – „Biegnij, chłopcze, biegnij”
2012 – „Sęp”
2012 – „Żywie Biełaruś”
2009 – „Janosik. Prawdziwa historia”
2007 – „Wino truskawkowe”
2005 – „Persona non grata”
1996 – „Poznań 56”
1994 – „Miasto prywatne”
1981 – „Limuzyna Daimler-Benz”
1965 – „Walkower”

EWA DAŁKOWSKA – PREZYDENTOWA

Urodziła się w 1947 roku we Wrocławiu. Jest aktorką filmową, telewizyjną  i teatralną. Po ukończeniu studiów w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, debiutowała na deskach Teatru Śląskiego w Katowicach. Od 1974 roku jest związana ze stołecznymi scenami: Teatrem Powszechny, a obecnie Nowym Teatrem. Od debiutu kinowego w 1971 roku zagrała liczne i zróźniocowane role, między innymi u Andrzeja Wajdy, Edwarda Żebrowskiego, Jerzego Antczaka, Wiesława Saniewskiego, Jacka Koprowicza, Krzysztofa Zanussiego.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2015 – „Body/ciało”
2014 – „Sąsiady”
2013 – „Heavy mental”
2010 – „Mistyfikacja”
2010 – „Trick”
2008 – „Stary człowiek i pies”
2005 – „Skazany na bluesa”
2001 – „Przedwiośnie”
1993 – „Komedia małżeńska”
1990 – „Korczak”
1985 – „Medium”
1984 – „Rok spokojnego słońca”
1983 – „Nadzór”
1978 – „Aktorzy prowincjonalni”
1978 – „Bez znieczulenia”
1978 – „Szpital przemienienia”
1975 – „Noce i dnie”

REDBAD KLIJNSTRA – RED

Urodził się w 1969 roku w Amsterdamie. Jest aktorem teatralnym, filmowym i serialowym, a także prezenterem telewizyjnym. Ukończył warszawską Państwową Wyższą Szkołę Teatralną. Debiutował w „Grach ulicznych” Krzysztofa Krauzego.

Wybrana filmografia:
2016 – „Kantor. Nigdy tu już nie powrócę”
2016 – „Music, War and Love”
2016 – „Smoleńsk”
2007-2016 – „Na dobre i na złe” (serial telewizyjny)
2015 – „Ojciec”
2010 – „Trick”
2008 – „Cztery noce z Anną”
2004 – „Trzeci”
2002 – „Suplement”
2000 – „Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową”
1999 – „Patrzę na ciebie Marysiu” (film telewizyjny)
1997 – „Młode wilki ½”
1996 – „Gry uliczne”

JERZY ZELNIK – DYPLOMATA

Urodził się w 1945 roku w Krakowie. Ukończył Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie. Debiutował w 1963 roku w filmie „Smarkula”, dwa lata później zagrał jedną ze swoich najbardziej znanych ról – tytułowego „Faraona” Jerzego Kawalerowicza. Przez ponad pięćdziesiąt lat kariery zawodowej zagrał między innymi u: Grzegorza Królikiewicza, Andrzeja Wajdy, Waldemara Krzystka, Wojciecha Jerzego Hasa, Janusza Majewskiego. Przez lata był związany z warszawskimi teatrami, między innymi Teatrem Powszechnym, Teatrem Muzycznym Roma i Teatrem Dramatycznym.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2006 – „Magda M.” (serial telewizyjny)
2002 – „Chopin. Pragnienie miłości”
1994 – „Psy 2. Ostatnia krew”
1992 – „Zwolnieni z życia”
1989 – „Ostatni prom”
1984 – „Pismak”
1982 – „Epitafium dla Barbary Radziwiłłówny”
1979 – „Kobieta i kobieta”
1979 – „Doktor Murek” (serial telewizyjny)
1977 – „Tańczący jastrząb”
1975 – „Dzieje grzechu”
1974 – „Ziemia obiecana”
1972 – „Skorpion, panna i łucznik”
1971 – „Piłat i inni” (film telewizyjny)
1970 – „Krajobraz po bitwie”
1967 – „Pavoncello” (film telewizyjny)
1965 – „Faraon”
1963 – „Smarkula”

HALINA ŁABONARSKA – MATKA NINY

Urodziła się w 1947 roku w Gdańsku. Ukończyła studia na wydziale aktorskim w Szkole Filmowej w Łodzi. Od 2005 roku gra w Teatrze Ateneum w Warszawie, wcześniej była związana z innymi stołecznymi scenami (m.in. Teatrem na Woli i Teatrem Polskim). Jej aktorski debiut filmowy to „Aktorzy prowincjonalni” Agnieszki Holland.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2010 – „Joanna”
2009-2012 – „Barwy szczęścia” (serial telewizyjny)
2009 – „Popiełuszko. Wolność jest w nas”
2007 – „Futro”
2007 – „Hania”
2004 – „Vinci”
1900 – „Europa, Europa”
1986 – „ESD”
1984 – „Rok spokojnego słońca”
1981 – „Człowiek z żelaza”
1979 – „Kobieta i kobieta”
1978 – „Aktorzy prowincjonalni”
DOMINIKA FIGURSKA – WDOWA 1

Urodziła się w 1978 roku w Elblągu. Po ukończeniu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie dołączyła do zespołu wrocławskiego Teatru Polskiego. Publiczność doskonale ją zna z takich seriali jak „Barwy szczęścia”, „Singielka” oraz „M jak miłość”.

Wybrana filmografia:
2016 – „Smoleńsk”
2015-2016 – „Singielka”
2013-2016 – „Barwy szczęścia”
2004 – „W dół kolorowym wzgórzem”
2002-2009 – „M jak miłość”
2000 – „6 dni strusia”
2000 – „Enduro bojz”
2000 – „Nie ma zmiłuj”
1999 – „Egzekutor”
1999 – „Skok”